کاش همیشه برف می بارید

پشت شیشه برف می بارد

پشت شیشه برف می بارد

در سکوت سینه ام دستی

دانه ی اندوه می کارد

میپوسد آخر شاخه از این برف

تا سر انجام چنین دیدی

در دلم باریدی ، افسوس

بر سر گورم نباریدی

چون نهالی سست می لرزد

روحم از سرمای تنهایی

می خزد در ظلمت قلبم

از وحشت دنیای تنهایی